آدم‌های دنیای هر کس دو دسته هستند:
آدم‌های داشته و نداشته.
آدم‌های داشته همان کسانی هستند که هر روز میبینی‌شان، چشم توی چشم شان می‌شوی ،کنارشان غذا می‌خوری، راه می‌روی و حتی می‌خندی؛ آدم‌های داشته یعنی همان آدم‌های روزمره!
اما
دسته دوم آدم‌های نداشته هستند؛همان‌ها که حسرت داشتن‌شان توی دلت مدام بالا و پایین می شود، اما نباید که داشته باشی‌شان!
چون اگر به تو تعلق داشته باشند، می‌شوند آدم روزمره!
اصلا قشنگی این آدم‌ها به نداشتن‌شان است.
باید از دور نگاه‌شان کنی...
بعد بودن‌شان را قاب بگیری و بچسبانی بهترین جای دلت!
واقعیت این است که ما بیشتر از آدم‌های داشته، با آدم‌های نداشته‌مان زندگی می‌کنیم.
همین‌ها هستند که به زندگی‌مان عمق می‌بخشند.
همین‌ها هستند که امید را در دل‌مان زنده می‌کنند و زنده نگه می دارند.
گریه و خنده‌مان را می فهمند و سکوت‌مان را ترجمه می‌کنند.
نداشتن این آدم‌ها درد دارد، اما قشنگی زندگی به نداشتن همین آدم‌هاست...
به این است که از دور نگاه‌شان کنی و لبخند بزنی و بگویی:
آدم نداشته! اگر بدانی ...!!
