حضرت مولانا در جایی گفته:
با خودی تو، لیک مجنون بی خود است
در طـریـــق عشق،بیـــــداری بَــد است
درجایی دیگر نیزفرموده:
در همـــه شهـــر، نـدیـــدست کسی مستــــی من
زان که مست مِی عشق، از همه هُشیارتر است
اینک،پرسش این است که آیا این دو بیت یک معنی می دهند
و یا این که جناب مولانا درهر یک از دو بیت به نکته ای اشاره دارند؟
چگونه است حال عاشقی که بیداری اش بد
و مستی ناشی از عشق اش،هشیاری تلقی می شود؟
ashkan ershadi
سلام و صبح زیبای شنبه ات بخیر و نیکی
انشاءالله به نیکی
آخه نیکی با خدمت نیکی ، متفاوته. یکی نیکی برای دل خودش می کند یکی هم از سر بزرگواری نیکی می کند. و یکی در عین بزرگواری در همان نیکی می سوزد و می سازد.
والا ، حتما نباید که مولوی و عطار را بررسی کنیم تا سیر و سلوک بشناسیم.
نیکان جان ، فقط اینکه این سیر و سلوک ، همان حالات و شرایط و برحه های زندگی ماست. و...
امروزه خانقاه و پیر و سالک دیگر موجود نیست و سخت بتوان از دفاتر مولوی و دیگران بدست آورد.
در نهایت خرد فردوسی پیشی دارد بر این.
در نهایت رباعیات خیام حقیقت بیشتری در خود دارد. خیام در رباعیاتش حقیقت را می گوید برای همین خیلی‌ها او را تقبیح می کردند.
بر روی چشمم و هفت مرحله را برایت می نویسم ولی اینها در نهایت با عرفان حقیقی متفاوت است و این را نیز بگویم که همین صوفی صوفی ، شرایط زد و خورد را بصورت تمام عیار نظامی در آذربایجان و سپس کل ایران فراهم کرد. در نهایت این تصوف ، بازیچه دست قرار گرفت و صوفی چهارده ساله هر غلطی خواست کرد و هنگامیکه دید با صوفی گری نمی تواند بر ترکان عثمانی و ازبکان فائق آید منت بر سر مذهب مظلوم اسلامی گذاشت.
صفویان و تصوف و صوف و امثال اینها هم ریشه اند.
در آخر عرض پوزش کنم که همیشه بخاطر اینکه از صفویه بدم می آید ، گاهی نوشته‌های مرا نمی شود فهمید.
البته آنقدرها هم پر کینه نیستم ولی بقول مورخ روس و اروپا :
بلایی را که صفویه و صوفیان بر سر مردم ایران آوردند ، مغولان اصلا نکردند.
راستی یادم آمد که در مورد نیکی شعر قشنگی خواندم.
مثلا سعدی گوید : تو نیکی کن و در دجله انداز ، که ایزد در بیابانت دهد باز.
نیکان گرامی ، اگر در جاهایی نظرم تند بود ، ببخشید. منرا که میشناسی ، قلمم و نوع گفتارم اینطوریه وگرنه خیلی چاخلصیم.
سالار سپهری
برای یگانه شدن،عقل محاسبه گر لازم نیست،
بل دلِ همراه لازم است
و بعد از یگانگی (چشیدن طعم آگاهی بخش عشق) نیزسالک عارف می شود
یعنی مصداق بارز هشیاری می گردد.
ashkan ershadi
سلام
نیکان گرامی
جدای از اینکه این راه با خود طریق هم تفاوتهایی داره.
صنایع و بدایع شاعری داره.
مثلا : بیدار باش آقای گرامی کرونا آمده و شوخی نداره. شنوندگان بیدارند و خواب نیستند. این بیداری بد است که مولانا گفته یعنی یکچیزی در این مثل : بی خبری خوش خبری هست.
عاشق کر و کوره ، اگر بیدار شود که دیگر عاشقی از سرش می پرد پس نباید بیدار یا آگاه شود.
چه عاشقانی که با بیداری یعنی آگاهی ، کشت و کشتار با رقیب کرده‌اند و یا اگر همانند آن عاشق واقعی بدن نافرم عشق خود را برهنه ببیند از او زده شود و عشق از سر بیرون کند.
و یا عاشقی که با هزاران مصیبت کوه و دریا می پیمود تا عشق را ببیند ولی در دفعه آخر عیبهای صورت معشوق خود را می بیند. و به معشوق می گوید ؛ معشوق می گوید : دیگر به دیدار من نیایی بهترست و اگر هم بیایی می ترسم غرق شوی. چون آن شور گذشته را نداری و همینکه زخم صورتم را دیدی و بهم گفتی یعنی اینکه خطرناکه دفعه بعد بیایی.
این بیداری ، تقریبا فکر کنم همان آگاهی باشد. ظرافت شاعرانه با ایهام و معنی قریب آورده.
بعد این طریق ها ، پیاده رو نیستند که راه رفت.
یکی از دلایلی که فلسفه یونان را ناکارآمد می دانم به این دلیل است که با تصوف سری سوا دارد و در انتها تنها گره ای سست بهم خورده اند.
اگر نثر قدیمه بخوانی هیچوقت راه نیامده بلکه : طی آمده ، طی و طریق.
ashkan ershadi
سلام بر نیکان گرامی
والا من برداشت دیگری دارم. در بیت اول گوید : در طریق عشق! ولی در بیت بعدی که آوردی گوید : مست می عشق!
طریق و طریقت را احتمالا می گوید. در راه عشق را گوید ولی مولوی، طریق را سپری کرده برای همین کسی مستی ظاهری او را نخواهند دید. مستی می نوشی به مستی عرفانی تبدیل شده‌است.
همچنین زبان شعر ، استعاره و ایهام و.... دارد و نمی توان بخوبی و بقطعیت نظر داد.
دوباره کامنت می گذارم. چون واقعا ثقیله. خودمم دوست دارم بدانم.
سلام
بله این بحث واقعا پراکنده شد. انشاءالله بسلامتی بیایی . البته من شایسته حضور در خدمت شما نیستم ولی هستم خدمت.