-کی یر کگور:
انسان می تواند به نیروی خویش،به یک قهرمان تراژدی تبدیل شود،اما نه به یک شهسوار ایمان.
وقتی انسانی به راهی – به راه دشوار قهرمان تراژدی – گام نهد،بسیاری کسان می توانند به او اندرز دهند. اما به کسی که در کوره راه ایمان ره می سپارد،هیچ کس نمی تواند اندرز دهد،هیچ کس نمی تواند او را درک کند.
-تاگور:
انسان،برخوردار از احساسی است که به حق،معرّف چیزی است بیش از او.
آگاه است که ناقص نیست،ناتمام است. می داند که معنای دیگری دارد که باید محقَّق گردد.
-افلاطون:
کسی که بخواهد راه عشق را درست بپیماید،در جوانی به صورتی زیبا دل بندد.
اگر رهبرش راه درست را به او نمایانده باشد،دل به یک معشوق خواهد بست.
-عزیزالدین نسقی:
ای درویش، از تو تا خدا راه نیست، اگر هست،راه تویی؛
خود را از میان بردار، تا راه نماند.
-امیر رضایی:
اگر انسان تحول نیافته باشد و به سراغ هر نوع اندیشه ی عرفانی برود،
جسم آن را می گیرد؛
اما به روحش نمی تواند دست یابد، جوهرش را نمی تواند بفهمد.
