روزی (=سال 84)با خود گفتم:
بد بخت جامعه ای که از افراد روشنفکر متعهد و دلیرمحروم گردد،
روز دیگر(=سال 88)زیر لب زمزمه کردم:
بیچاره جامعه ای که به افراد روشنفکرمتعهد ودلیر محتاج و نیازمند باشد!!
یعنی از حیث روشنگری و شفافیت ساختار نظام سیاسی اش، آن قدرمکدرو تنگدست باشد که به دریوزگی این و آن بنشیند!!
مدتی( از 88 تا هم اکنون) در این تعارض رنج آوروجانکاه گذراندم،
موضوع حل نشد؛
خواستم در دیوانگی پنهان شوم،
نشد که نشد که نشد!!!
-:خانه های قدیمی را دوست دارم
چایی همیشه دم بود
توی قوری
روی کتری های سیاه شده
روی اجاق های هیزمی
در خانه همیشه باز بود
مهمانی ها دلیل و برهان نمی خواست ...
غذاها ساده و خانگی بود
بویش نیازی به هود نداشت
عطرش تا هفت خانه می رفت
کسی نان خشکه نداشت
نان برکت سفره بود.
مهمانِ ناخوانده، آب خورشت را زیاد می کرد
بوی شب بوها و خاک نم خورده ی حیاط غوغا می کرد
خبری از پرده های ضخیم و مجلسی نبود
نور خورشید سهمی از خانه های قدیمی داشت.
دلخوری ها مشاوره نمی خواست
دوستی ها حساب و کتاب نداشت
سلام ها اینقدر معنا نداشت!
+:ای کاش فرصتی پیش می آمد تا کنار اون کتری های جوشان؛
چای هیزمی به نُوشت می دادم
ودر دامنه تپه های سرسبز روستای داماش می دواندمت
تا ریه هایت از اکسیژن زندگی پُر می گشت
و جان تازه ای برای ادامه زندگی معنادارت می یافتی
عاشق واقعی می خوام که قلبم را زیست کنه
عاشق واقعی می خوام که ذهنم را خوانش کنه
عاشق واقعی می خوام که جسمم را سیر کنه
عاشق واقعی می خوام که روحم را تماشا کنه
عاشق واقعی می خوام که عشقم را فهم کنه
عاشق واقعی می خوام که نگاهم را معنا کنه
متأثر از پستِ آهنگِ عربی اشکان ارشادی
یک بار هم که شده
خودت را جای من بگذار
و با چشم های من
در آیینه
به خودت نگاه کن
اگر توانستی چشمانت را بازنگه داری
اشتباهم را می پذیرم
اهل آرامش که شدی
شاد کردن دیگران
بیشتر از شاد بودنِ خودت
به دلت می چسبد،
و از این کار، حال خوشی پیدا می کنی!
از درون به خود می بالی!
ارزشمندتر از همیشه ات می شوی!
به این دیار که برسی
آرامش، وجودت را فرا می گیرد
آرامشگر می شوی!
نه به راحتی می رنجی
و نه به آسانی می رنجانی!
سهم دل هایی ست که نگاه شان به آسمانست ...
در زبان عشق، هوا همیشه معطر است.
در زبان عشق، واژگان همواره نرم و لطیف و مهربانند.
در زبان عشق، هرگز کسی با کسی به تندی سخن نمی گوید.
در زبان عشق، واژگان بوی خشونت،نفرت،کینه و دشنامی نمی دهند.
در زبان عشق، قضاوت و سنجش راهی ندارند.
در زبان عشق، معیار و ارزش وجود ندارند.
در زبان عشق،احساسات وعواطف توصیفی و شرطی،اعتباری ندارند.
در زبان عشق؛ انسان ،گرگِ انسان نیست؛
بل که انسان؛
هم زبان ،هم دل ، هم سِرّ ، هم سَر و هم راهِ انسان است.
طفلکی پاییز ...
دستش نمک ندارد!
این همه باران به آدم ها می بخشد اما
همین آدم ها تهمت ناروای خزان را به او می زنند ...
خودمانیم ...
تقصیر خودش است؛
بلد نیست مثل «بهار» خودگیر باشد
تا شب عیدی زیر لفظی بگیرد و با هزار ناز و کرشمه
سال تحویلی را هدیه دهد!
سیاست «تابستان» را هم ندارد که
در ظاهر با آدم ها گرم و صمیمی باشد
ولی از پشت خنجری سوزناک بزند ...
طفلی ...
بخت و اقبالِ «زمستان» هم نصیبش نشده که
با تمام سردی و بی تفاوتی اش این همه خواهان داشته باشد!
او «پاییز» است
رو راست و بخشنده!
ساده دل
فکر می کند اگر تمام داشته هایش را
زیر پای آدم ها بریزد، روزی ... جایی ... لحظه ای ...
از خوبی هایش یاد می کنند!
خبر ندارد آدم ها رو راست بودن و بخشنده بودنش را
به پای محبتش نمی گذارند …
عادت آدم ها همین است …!
یکی به این پاییز بگوید آدم ها یادشان می رود که
تو رسم عاشقی را یادشان داده ای!
دست در دست معشوقه ای دیگر
پا بر روی برگ هایت می گذارند و می گذرند
تنها یادگاری که برایت می ماند ...
«صدای خش خش برگ های تو بعد از رفتن آنهاست» ...!
ناراحت نباش پاییز!
این مردم سال هاست به هوای بارانی می گویند … خراب
دلم
دلم باران ...
دلم دریا ...
دلم لبخند ماهی ها ...
دلم اغوای تاکستان به لطف مستی انگور ...
دلم بوی خوش بابونه می خواهد ...
دلم یک باغ پر نارنج ...
دلم آرامشِ تُرد و لطیفِ صبح شالیزار ...
دلم صبحی ...
سلامی ...
بوسه ای ...
عشقی ...
نسیمی ...
عطر لبخندی ...
نوای دلکش تار و کمانچه ...
از مسیری دورتر حتی ...
دلم شعری سراسر دوستت دارم ...
دلم دشتی پر از آویشن و گل پونه می خواهد ...
دلم مهتاب می خواهد که جانم را بپوشاند ...
دلم آوازهای سرخوش مستانه می خواهد ...
